You said something, that Ive never forgotten!

Μόλις πριν 1 μήνα άρχισα να δουλεύω σε αυτό το blog με μεγαλύτερο ζήλο, ενδιαφέρον και υπευθυνότητα. Είδα παιδιά που δεν λέγανε ούτε καλημέρα να έχουν άποψη πάνω σε αυτά που γράφω, παιδιά που δεν ενδιαφέροταν παρά μόνο για το που θα πάνε για καφέ να προβληματίζονται, είδα παιδιά να ανοίγονται ξαφνικά, να σπάνε το κουκούλι. Να μπαίνουν στο blog, να σχολιάζουν, να διαβάζουν.
Είδα ξαφνικά το όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα Τα κείμενα μου βρήκαν παραλήπτη. Σε ένα μήνα είχα 108 επισκέψεις. Και πρέπει να πω πως αρχικά αυτό με άγχωσε. Θέλει θάρρος και δύναμη για να δημοσιεύεις όσα γράφεις. Κι αυτό γιατί μπορεί να μην αρέσουν, να μην ενδιαφέρουν, να κριθούν άσχημα, να γίνουν άσχημα σχόλια. Και πρέπει να είσαι πολύ δειλός για να τα αφήσεις κλειδωμένα σε ένα συρτάρι του γραφείου σου...
"Κάθε ναι, θέλει και ένα όχι. Για να δεχθείς κάτι, πρέπει να απορρίψεις κάτι άλλο" λέει ο Yalom. Έτσι κάθε κείμενό μου, κάθε λέξη μου, κάθε απόφαση γι αυτό το blog ήθελε από 'μένα χρόνο να δουλέψω το όνειρο. Να το επεξεργαστώ. Να το κάνω καλύτερο.
Έτσι κι αλλιώς δεν έχει τόσο σημασία ο δημιουργός, αλλά αυτός που θα το δεχθεί, θα το αγαπήσει, θα το κατανοήσει και θα το κάνει μέρος της ζωής του. Ένα κείμενο μόνο τότε αποκτά αξία. Όταν βρει τον παραλήπτη του. Ακόμα κι αν αυτός είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. 

Το κλέψαμε από bluefallingstars


(είναι η πρώτη φορά που σχολειάζω κείμενο. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι... Αναστασία, σε ευχαριστούμε. Ελπίζω να αρχίσουμε όλοι να σκεφτόμαστε όπως και εσύ.
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα μεγάλο συγνώμη που ξεχάσαμε να σκεφτόμαστε έτσι.)