Πήρε ενεργό μέρος στη πολιτική ζωή της χώρας. Ως φοιτητής είχε εκλεγεί πρόεδρος της ΔΕΣΠΑ, του συλλόγου των εργαζομένων φοιτητών κ.ά. Διετέλεσε επίσης πρόεδρος της τότε Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου. Το 1964 διετέλεσε γενικός γραμματέας του υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών (Πρόνοιας) στη Κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου (1964-1965). Διώχθηκε επανειλημμένα στον πρώτο και δεύτερο "Ανένδοτο" αλλά αθωώθηκε από τα τακτικά δικαστήρια. Το 1967 διώχθηκε και φυλακίστηκε για αντιστασιακή δράση[1] με τον Νόμο 509, ως μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Δημοκρατικού Εθνικού Κινήματος Αντίστασης (ΔΕΚΑ) αλλά το 1968 αποφυλακίστηκε με την «αμνηστία» του Φεβρουαρίου και υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης στις περισσότερες δίκες μέχρι την πτώση της δικτατορίας. Μεταξύ άλλων, υπερασπίστηκε τους Ξ. Πελοποννήσιο και Θ. Κόκκινο (κατηγορούμενους από έκτακτο στρατοδικείο για συμμετοχή στο ΠΑΚ). Συνέχισε, όμως, τη δράση του μέσα από τις γραμμές του ΠΑΚ, γι'αυτό και η δικτατορία του αφαίρεσε το διαβατήριο, απαγορεύοντάς του την έξοδο από τη χώρα. Επίσης, ήταν ο πρώτος πρόεδρος της ΕΔΗΝ, της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου.
Μετά την μεταπολίτευση υπήρξε απο τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το 1974 εξελέγη βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στη Β' περιφέρεια Αθηνών καθώς και το 1977 πρώτος βουλευτής (σε ψήφους) όλης της Χώρας. Την περίοδο 1981-1982 χρημάτισε υπουργός εργασίας, την περίοδο 1982-1986 υπουργός εθνικής παιδείας & θρησκευμάτων, την περίοδο 1986-1987 υπουργός δικαιοσύνης, την περίοδο 1987-1988 υπουργός προεδρίας, την περίοδο 1988-1989 υπουργός υγείας πρόνοιας & κοινωνικών ασφαλίσεων και το 1990 υπουργός εργασίας στην κυβέρνηση Ζολώτα. Το 1993 εξελέγη πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, ύστερα από πρόταση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 2004.
Είναι νυμφευμένος με την Αθηνά-Άννα Γκαβέρα και έχουν δύο παιδιά, έναν γιο και μια κόρη. Ομιλεί αγγλικά και γερμανικά και είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών (κέντρο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου