Γιος του πατρίκιου και ναυάρχου Στέφανου, ανεψιός του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ', ανήλθε στο θρόνο χάριν της Ζωής της Πορφυρογέννητης Αυτοκράτειρας, η οποία και τον είχε υιοθετήσει. Αυτός όμως ενώ φερόταν στην αρχή με σεβασμό προς την ευεργέτιδά του, αργότερα νόμισε ότι δεν είχε πλέον την ανάγκη της και κατά διαταγή του την εξόρισε στη Πρίγκηπο τον Απρίλιο του 1042, με την πρόσθετη μάλιστα εντολή να καρεί μοναχή.
Όταν ο Πολίαρχος της Κωνσταντινούπολης ανάγνωσε στη πλατεία του Κωνσταντίνου τη σχετική Διαταγή (προκήρυξη), στην οποία ο Καλαφάτης προσπαθούσε να δικαιολογήσει στο λαό τους λόγους της καταδίκης της Ζωής ακούσθηκε κραυγή από το συγκεντρωμένο πλήθος:
«Ημείς σταυροπάτην και καλαφάτην Βασιλέα ού θέλομεν αλλά την αρχέγονον και ημετέραν μητέρα Ζωήν»
Στη φωνή αυτή απάντησε σύσσωμος ο παριστάμενος λαός:
«Ανασκαφείη τα οστά του Καλαφάτου» και με αυτό δόθηκε το σύνθημα ένοπλης στάσης, από την οποία ανακηρύχθηκαν νόμιμες Βασίλισσες η Ζωή Α' και η αδελφή της Θεοδώρα. Αμέσως μετά ο Μιχαήλ Ε' καθαιρέθηκε και, αφού τυφλώθηκε, εξορίστηκε στη Μονή Στουδίου.
(Από την κραυγή-σύνθημα της στάσης εκείνης έμεινε στην ιστορία ως Καλαφάτης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου